Start > Lokacje > Katedra Tristram

Przekaz

Po ujrzeniu na własne oczy pozostałości po Tristram poczułem potrzebę wyszukania dalszych informacji o tym mieście wśród korytarzy i lochów pod jego starą katedrą, która strzegła owych tajemnic.

Zbudowana jako horadryczny monastyr około roku 912 (skonsultuj się z moimi wpisami o mistycznych tradycjach celem poznania szczegółów na temat sekretnego zakonu Horadrimów), budowla została później przemieniona w katedrę Zakarum. Legenda głosi, że monastyr został zbudowany nad jasknią, w której uwięziony był mityczny Diablo, i że jego domniemane oswobodzenie doprowadziło do koszmaru, który obecnie wiążemy z nazwą Tristram.

Ku próbie wyjaśnienia wielu tajemnic starej katedry, odnalazłem podeszłego wiekiem awanturnika, który przemierzył jej starożytne korytarze, mające prowadzić do samych Piekieł.

- Wszyscy słyszeliśmy o dziwnych wydarzeniach w Tristram, ale ciągnęła nas tam chęć zdobycia wielkiego bogactwa, od którego podobno aż roiło się w środku - mężczyzna zamilknął na chwilę i podrapał się po kikucie, pozostałości swej lewej ręki. - Czy to nie dziwne, że wszędzie tam, gdzie grasują potwory, znaleźć można i najwięcej skarbów? Czemuż nigdy nie można go znaleźć w jakimś bezpiecznym miejscu? - niewątpliwie starał się rozluźnić trochę napięcie.

- Kiedy dotarliśmy już do Tristram nie spieszyliśmy się z wyruszeniem wgłąb katedry. Miasto miało gospodę, o ile dobrze pamiętam. Prawda taka, że czuć było coś złowrogiego wydobywającego się z tego starego kościoła. Ja i kumple oczywiście nie chcieliśmy się przyznać do strachu, więc kiedy już wyczerpaliśmy wszelkie wymówki wymigując się, w końcu weszliśmy do środka. I z ręką na sercu, nigdy wcześniej nie czułem śmierci tak wyraźnie jak w tamtym miejscu. Będąc w środku zostaliśmy zaatakowani przez nieumarłych - i umilkł się, aby zobaczyć czy w powątpieniu się zaśmieję.

Nie rozbawiło mnie to, więc kontynuował:
- Tak jest, nieumarłych. Stawiałem im czoła kilka razy, ale człowiek nigdy się nie przezwyczai. Można myśleć, że jest się gotowym, ale gdy przyjdzie co do czego, żołądek wariuje, okropne uczucie. Ręce kleją się od potu, miecz ciężko dobrze złapać... powątpiewa się w jasność umysłu stojąc przed takim czymś. A i smród jest nie do opisania. Ale jakoś sobie radziliśmy. Po pewnym czasie byłem już w stanie, w którym cały ten niepokój można wykorzystać jako siłę i determinację.

W tym momencie opowieści nastrój mojego rozmówcy widocznie pomroczniał. Nasłuchiwałem skrzętnie by nie umknął mi żaden szczegół.

- Wtedy wszystko wzięło w łeb. Zaczęliśmy napotykać te, te mroczne... stworzenia... diabliki czy demony... czy upadłych, chyba tak ich zwą. Było ich tak wiele, rogatych i o czerwonej skórze, atakujących nas ze wszystkich stron. Na takie coś chyba nigdy nie można być gotowym. Straciliśmy orientację, trudne to zresztą nie było. Wszędzie mrok...



Abd al-Hazir to ceniony dżentelmen, historyk oraz uczony. Ostatnio podjął się niesłychanego zadania zbadania, przestudiowania i skompletowania informacji na temat unikalnych krain oraz mieszkańców naszego świata.

przełożył na polski: sinned
wersja angielska